Een buiten BSO? Wat doen jullie dan?
Bas den Boer, pedagogisch medewerker Leidsche Rijn
‘Oh een Buiten BSO….’ ‘Zijn jullie dan áltijd buiten?’ ‘Wat doen jullie dan allemaal?’ Deze vragen krijg ik vaak op me afgevuurd. Die probeer ik dan professioneel te beantwoorden, maar ik houd van een beetje plagen. Ik vertel dan iets als: ‘Het liefst werk ik op een dag dat het sneeuwt, zo rond de vier/vijf graden onder nul. Zagen in het ijs om te vissen, een vuurtje maken met firesteels en ondertussen nog een zakmesles geven, waarbij de bloedspetters je om de oren vliegen.’ Met grote ogen kijken mensen mij dan aan. ‘Echt?’ vragen ze dan. Waarop ik dan antwoord dat dit zo’n beetje de standaard BSO dag voor een vierjarige is. Dit is natuurlijk niet waar, al zit er wel een kern van waarheid in! Die zal ik proberen te omschrijven.
Iedereen kan zich de haaienbeet van Freek Vonk nog wel voor de geest halen. Precies zoals hij hiermee omgaat, zo probeer ik te werken bij BSO Wijs! Hij aanvaardt namelijk het risico, gaat hier cool en duidelijk mee om en misschien nog belangrijker: hij is hierin transparant. Sterker nog, Nederland en vooral kinderen smullen van zijn avonturen die hij openlijk op televisie laat zien of waarover hij vlogt.
En dit zijn niet de enige dingen die ik mee neem in mijn werk. Nee, als je het filmpje bekijkt vallen mij een aantal dingen op: zijn focus, bevlogenheid, enthousiasme en zijn enorme duidelijke communicatie. ‘Ik heb een handdoek nodig en drukverband. Ziekenhuis, ja dit is echt diep…’ Belangrijk zijn ook de vooraf gecreëerde voorwaarden. Zijn team bestaat uit mensen die hij vertrouwt, die voor elkaar gaan. De geluidsman trekt zelfs zijn shirt uit om het bloeden te stelpen bijvoorbeeld. Communicatie met zijn team, maar ook vooraf gemaakte afspraken over het blijven filmen van het incident. Het is niet levensbedreigend, dus wordt er door gefilmd! Ik heb net als Freek een team dat ik volledig vertrouw en zij mij. Er is een zakmesprotocol en ik weet dat een Ouder Commissie het protocol voorziet van feedback. En natuurlijk heb ik altijd mijn EHBO setje in mijn zak zitten. En kinderen zijn heel scherp! Ze attenderen mij erop of ik voldoende pleisters heb voor ze aan de slag gaan met een zakmes of dunschiller. En ik ben transparant. Behaalde zakmesdiploma’s komen op Facebook en pleisters die ik op doe, worden keurig aan ouders overgedragen. Kinderen leren zelfs dat ze met een pleister op hun vinger weer verder kunnen gaan.
Alles op de goede manier! Dus wordt er geëvalueerd wat er eventueel mis ging. Van je áfsnijden en niet naar je toe (staat in het zakmes protocol). Dit moet je weten voor het behalen van je diploma. Kortom: de kleuter is een ervaring rijker. Sterker nog: bij het ophalen vertelt hij trots aan zijn moeder ‘Deze speer heb ik zelf gemaakt!’ waarop zijn moeder reageert ‘Wat goed van je en die pleister, hoe kom je daaraan?’ waarop de kleuter reageert: ‘Ja dat had Freek Vonk toch ook mam…?’
